https://www.facebook.com/mahodolls
แอนเดียร์ : ข้าอ้าขาไม่ได้ถ้าถูกล่ามโซ่
ชี๊ค : ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก ถึงอ้าขาไม่ได้ ข้าก็เคลื่อนเข้าไปในตัวเจ้
แอนเดียร์ : ข้าไม่ได้คิดหนี เพียงแค่อยากเห็นโลกภายนอกบ้างเท่านั้น
ชี๊ค : โลกข้างนอกนั่นไม่ได้ดีกว่า
แอนเดียร์เดินไปหยุดยืนที่ร ะเบียง มองลงไปยังบ้านเรือนนอกพระร าชวังอย่างเหม่อลอย ชี๊ครู้ว่าเด็กหนุ่มโหยหาอิ สระภาพ แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยคนรักให้ออกไปเผชิญโลกอันโหดร้ายเด็ดขาด
ชี๊ค : หันมาแอนเดียร์ สิ่งทีเจ้าควรมองมีแต่ข้าเท่านั้น เอาล่ะร่ายรำให้ข้าชม ทองคำ เพชรพลอย แพรไหม และดนตรีเท่านั้นที่เหมาะสม กับเจ้า
แอนเดียร์ : ท่านสั่งให้ข้าร่ายรำ ข้าก็จะร่ายรำ จะปฏิเสธได้อย่างไรในเมื่อท ่านเป็นเจ้าชีวิตข้า
ชี๊ค : อย่าประชดประชันให้มากนัก จากแค่ร่ายรำ ข้าอาจต้องการอย่างอื่นเพิ่
แอนเดียร์ : สาวสวยในฮาเร็มมีมากมาย ทำไมท่านถึงสนใจแต่ข้า
ชี๊ค : นี่เจ้าไม่รู้จริงหรือว่าตั
แอนเดียร์ : พะพูดอะไรน่ะ ไม่จริงสักหน่อย...
(แก้มของเด็กหนุ่มเป็นสีแดง
ชี๊ค : เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ข้ายังอยากชมเจ้าร่ายรำ(มอง
แอนเดียร์ถูกร่างใหญ่ต้อนจน
ชี๊ค : จงร่ายรำบนร่างข้า
มือใหญ่คว้าเอวบางมาแนบตัว แอนเดียร์ขัดขืน ชี๊คบีบข้อมือเล็กแน่น ก้มลงจูมอย่างกระหาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น